آرشیتکت کیست و ارزش آرشیتکت چیست ؟
آرشیتکت شخصی است که عملاً دارای تجارب و مهارت‌های چشمگیری است و از فروتنی و تواضع برخوردار می باشد .
همچنین دارای حسن سلیقه در طراحی و قادر به تنظیم تناسب بادید کافی دارای دقت عمل و شناخت در مقاومت مصالح باشد.
در کشور عزیزمان ایران معماران به دو گروه تقسیم می‌شوند :
گروه اول معماران تحصیل‌کرده
این دسته معماران در رشته خود به اوج مدارج عالی تحصیلی نائل‌آمده‌اند .
گروهی از این معماران در معماری داخلی و تزئینی مهارت دارند و دسته دوم در معماری بیرونی و محاسبات ساختمان و طراحی اشتغال می‌ورزند .
به معماران تحصیل‌کرده مهندس هم می‌گویند که کلمه مهندس به معنای هندسه دان است لذا به این معماران مهندس یا آرشیتکت هم می‌گویند .
گروه دوم معماران تجربی
این دسته از آرشیتکت ها کسب تجربه خود را از شاگردی در سنین پایین و نوجوانی شروع نموده ،
پس از آموختن کارهای مربوط به ساختمان شاگردی کارهای بنائی را پیشه خود قرار داده تا با کسب تجربه حدود پنج سال قادر می‌شوند،
مهارت اجرائی در رشته‌های بنائی را به خود اختصاص دهند چون رشته کارهای ساختمانی بسیار وسیع هست لذا لازم است که استادکار یا آرشیتکت،
در تمام رشته‌های ساختمانی ضمن دوره آموزش علمی کسب تجربه نماید تا بعد از ۱۰ سال ورزیدگی در کار با نیروی ذوق و شوق، پشتکار ،
تواضع به درجات نسبی هنر خود را به‌تدریج به جامعه معرفی نماید.
هنگامی‌که استادکار بنا قادر بود یک ساختمان را از ابتدا تا انتها بدون نقص به اتمام برساند می‌تواند از عنوان معمار یا معماری استفاده نماید.
در زمانه‌ای نه‌چندان دور که در کشور عزیزمان و کشورهای مشابه دیگر نظیر مصر و مغرب ترکیه و عثمانی غیره مهندس دانشگاه دیده وجود نداشت ،
کارهای ساختمانی به دست معماران حاذق تجربی انجام می‌گرفت در بعضی از بناها نظیر عالی‌قاپو ، مسجد امام ، مسجد جامع ،
مسجد شیخ لطفاً الله در اصفهان و هزاران بنادر بقیه نقاط کشور و بقیه کشورها دیده میشود.
طراحی
طراحی یک معمار فاقد سواد بسیار بااهمیت بوده که در این عصر کمتر یافت میشود با توجه
به اینکه در قدیم واحد اندازه‌گیری نظیر متر، اینچ و واحد وزن استاندارد وجود نداشت ،
مقیاس معماران از وجب دست ، گام قدم‌به‌قدم و یا ریسمانی که به دور سر یک نفر
می‌گشت و اندازه این ریسمان یک واحد اندازه‌گیری برای یک معمار بکار گرفته می‌شد.
امروزه جای این واحدها را دقیق‌ترین واحدهای اندازه‌گیری بین‌المللی (سانتیمتر ، اینچ ، لیتر ، کیلوگرم و غیره) گرفته است ،
بنای ساختمان‌ها به دست معمار یا معماران قدیم به شرح زیر شروع و خاتمه می‌یافت که
اکنون نیز با همان فن انجام می‌پذیرد.
به‌منظور شروع هر بنا ابتدا زمینی را در نظر گرفته سپس اضلاع زمین را مشخص می‌نمودند ،
میخ‌های چوبی به طول دو وجب تهیه می‌شد و به‌وسیله چکش در گوشه‌های زمین کوبیده و ریسمانی به آن متصل ،
و روی آن را گچ خشک یا آهک یا خاکستر یا شیء شبیه آنها که رنگ داشته باشد ریخته و
طراحی خود را در داخل اضلاع با تغییر دادن نقطه‌های خطوط پیاده می‌نمودند ،
پس از کنترل اندازه‌ها در گوشه طرح‌ها نقطه نشان زده و میخ‌های چوبی را محکم کوبیده
سپس ریسمانی به میخ‌های فرورفته در زمین متصل،
و عمل را به تمام میخ‌های موجود ارتباط می‌دادند بعد با یکی از واحدهای اندازه‌گیری
ذکرشده اندازه‌ها را کنترل نموده و چنانچه تشخیص می‌دادند ،
نیازی به تغییرات در اندازه و فرم هست میخ‌ها را جابجا کرده و ریسمان‌ها را تغییر می‌دادند
سپس با طنابی که طول آن امکان تغییر نداشته باشد،
به‌صورت اختلاف اندازه که در اصطلاح معماری قدیم دویدگی نامیده می‌شد تشخیص
می‌دادند میخ‌ها را جابه‌جا می‌کردند تا روشن شود.
طرح پیاده شده سالم و اضلاع یک اندازه و باهم مساوی و موازی است و دویدگی نیز نداشته
باشد و مورد تأیید مشاوران و همکاران و کارفرما نیز قرارگرفته ،
در خاتمه از همان مواد رنگی روی ریسمان‌ها ریخته و ریسمان‌ها باز میشود و میخ‌های چوبی برداشته میشود.
خاک برداری
در این هنگام قسمت‌هایی که نیاز به خاک‌برداری برای احداث تأسیساتی چون طبقات زیرزمین و منابع ، خزانه و انبار و غیره دارد برای اجرا آماده می‌گردد .
همچنین جاهایی پی و ریشه دیوارها پی‌کنی شده ،
خاک‌برداری شده تا اندازه ایی عمیق میشود که به زمین یکروی مقاوم برسد و چنانچه لجن
یا باتلاق یا سنگ‌های آهکی و غیره در زمین دیده شود برداشته ،
به‌محض اینکه تشخیص داده‌شده پی‌کنی کاملاً به قشر بادوام زمین در مقابل فشار وارده
رسیده است پی‌ها را به یکدیگر متصل و برای شالوده‌ریزی آماده می‌گردد،
اندازه این عمل اکنون به‌وسیله واحد متر یا اینچ انجام میگیرد .شایان‌ذکر است که
شالوده‌ریزی به سبک قدیم در این دوره زمانی نیز مرسوم هست.
- ۹۸/۰۴/۲۳
بی نهایت سپاس بزرگوار