معماری مدرن

معماری مدرن یا نوگرا چیست؟

 

معماری مدرن یا معماری نوگرا  Modern architecture نام جنبشی در معماری است.

در معماری مدرن، کارکرد با ایده‌هایی ترکیب می‌شود که مفاهیم و فرم‌های تاریخی از آن حذف شده‌اند.

مردم در دوران پس از جنگ به دلیل سختی ها ی پیش آمده سعی برآن داشتند که گذشته خود را فراموش کنند و باعث پیشرفت،بازسازی و نوآوری در کشور خود باشند.

از این رو تصمیم گرفتند که معماری سنتی را فراموش و سبک جدیدی از معماری را آغاز کنند ،به نام معماری مدرن.

معماران سعی میکردند معماری را به عنوان علم و تکنولوژی با جهان در حال تحول همگون سازند.

درواقع معماری مدرن نقش بسیار حیاتی در بازسازی اروپا ایفا کرد.

این سبک از معماری جنبشی ضد ولخرجی کردن ، اسراف کردن و ظواهر و نماهای گران

قیمت درساختمان های اروپایی بود. اولین ساختمان های مدرن هم آسمان خراش ها بودند.

در معماری مدرن بیشتر از مصالحی همچون بتن ،فولاد و شیشه استفاده می شود و نورگیری در آن اهمیت فراوانی دارد. سادگی هم از دیگرویژگی  های این سبک است.

بنا به گفته‌ی لودویگ میس ون درروهه : کمتر بیشتر است. "Less is more ".در حقیقت او به ساده گرایی دراین سبک اشاره کرده است.

سبک ها

این سبک در جهت عملکردگرایی ومدرنیزاسیون است.

درواقع فرم‌ها با عملکردرابطه مستقیم دارند و به واسطه‌ی عملکرد است که فرم‌ها ایجاد می‌شوند.

جنبش مدرن با در نظر گرفتن سکونتگاه به عنوان نقطه عطف، سلسله مراتب سنتی کارهای ساختمانی را دگرگون کرد.

کلیسا و قصر، به عنوان مهم‌ترین کارهای گذشته، اهمیت خود رااز دست دادند،

و از آن زمان به بعد موسسات عمومی دولتی، «توسعه» خانه را مورد توجه قرار دادند.

به موجب همین امر نوعی نگرش دموکراتیک جدید، بر پایهٔ ساختار دنیای نوین پدید آمد.

بارها پیشگامان معماری مدرن تازگی جهان مدرن را یادآور شدند، و تأکید کردند که اکنون معماری نمی‌تواند با فرم‌های گذشته به کار رود.

در این باره، شعار لو کوربوزیه بسیار شناخته شده‌است:

«عصر مهمی آغاز شده‌است. روحیه جدیدی به وجود آمده... سنت‌ها و رسوم باعث سرکوب معماری شده‌اند.

«سبک‌ها» دروغ اند... عصر متعلق به ما، و سبک متعلق به آن، روز به روز معین می‌شوند.»

ومیس ون در روهه می‌افزاید: «نه دیروز، نه فردا، بلکه فرم را تنها در همین امروز می‌توان معین ساخت.»

این عقیده که بیان شد بی‌توجه به عقاید سیاسی بود، گرچه هر دو با نگرشی ریشه‌ای با یکدیگر پیش می‌رفتند.

هانس مه یر مارکسیست در مقاله‌ای با عنوان «دنیای نوین» نوشت: «هر عصری فرم جدید خود را می‌طلبد.

هدف ماست که به دنیای جدید، شکلی جدید با معانی امروز بدهیم.

اما دانش ما از گذشته باری است که بردوش ما سنگینی می‌کند...»

در نتیجه

نتیجه آنکه، معماری باید از نو دست به‌کار شود «انگار هرگز پیش از این نبوده‌است»،

و این هدفی است که پیش از این دربارهٔ آغاز قرن مطرح نشده بود.

در گذشته تصور فضا و فرم همچون نگاره‌هایی یکپارچه می‌نمودند که همزمان دارای ویژگی‌های بنیادی (کلی) و محلی (تفصیلی) بودند.

چنین انگاره‌هایی عبارت بودند از ستون، طاق، ستنوری، برج، هرم، و سقف گنبدی.

لو کوربوزیه با درک این موضوع معماری را به عنوان «بازی استادانه، درست و شکوهمند حجم‌هایی که در پرتو نور گرد یکدیگر می‌آیند...

و بدین ترتیب مکعب، مخروط، کره، استوانه، و هرم فرم‌های بسیار مهمی‌اند...» تعریف می‌کند.

برخی از برجسته‌ترین معماران سبک نوین Louis Sullivan و Frank Lloyd Wright در آمریکا،

Otto Wagner در وین، Victor Horta در بروکسل، Le Corbusier در فرانسه و Antoni Gaudi در بارسلونا هستند.

معمارانی همچون Ludwig Mies Van der Rohe و Walter Gropius نیز از مشهورترین افراد در

جنبش مدرن به حساب می‌آیند که از فارغ‌التحصیلان مدرسه Bauhaus بوده‌اند.

موزه سلیمان رابرت گوگنهایم نیویورک از آثار مرتبط با معماری مدرن و ساخته شده در سال 1937و از موزه‌های مشهور این شهر است.

این موزه در منهتن در کرانه شمال شرقی مرکز شهر قرار دارد.